tek oldum an geldi, zaman durdu tek durdum
kurtulmak üzere koştuğum yollar
bir çocuğun yere düşerkenki düşmeme isteği kadar güçlü
yere düştükten sonraki acısından çok daha beterdi
şiirler yazdım, kitaplar okudum, yücelmek istedim, battım
koşmak istedim alanlarda, ovalarda, ufuğa -belki de görmüş olduğum adaya
koştum bozkırlarda gördüm kendimi aynada, durdum
durmak güç isterdi akan zamana koşan hayata karşı durmak, durdum -evet durdum
sevdim insanları ama sevgim nefret etmemin önüne bir taş dahi koyamadı
ucuz zevklerinden insanların, şevhetlerin, ihtiraslarından yoruldum
bir kez olsun bu hayata dair düşünmek istememelerinden yoruldum
gençtim ya, koşardım kırlarda -derdi insanlar böyle
bir oda içerisinde bağlı olan lambayı aydınlatan koblolarda bir ip ile bağlayıp intiharı düşledim çok kez- deyin insanlara böyle
aşklar yaşamak istedim bir eli tutmak neticelenmiş bir sonu ya da bir hikaye başlangıcını temsil etmiyordu benim için
benim için önemli olan kül olmuş benim küllerimi üfleyip bir ateş daha yakması idi
e peki ateş yandıktan sonra tekrardan kül olmayacak mıydı?
ne yani bir aşk başladıktan sonra zaman ile yanan ateşi kül yapan hayat beni sevdiğimden ayırmayacak mıydı?
iyimser yaklaşmayı bıraktım bir satır önce
günden güne bana gelen ölümün yaklaşmasına tanık oluyorum
sanıyor musunuz korkuyorum
hayır! o günü iple çekiyorum.
-kötüleri kırlarda koşturan dünya
iyilerin yüzüne kezzap, boyunlarında halat izleri, bileklerinde intihar teşebbüsleri bırakmaya devam edecek.
'
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder