gençlik portresi

Gelecek güzel günlerin provasını yapmakla geçen bir gençlik portesini çiziyorum,
kalemim siyah belli olmuyor ayrıntılar, ya anlamaz iseler diye korkuyorum.
Seni görmek istiyorum, senin güzel bedenini göremiyorum,
görmek isterken kaçtığını anımsıyorum; daralıyorum, tutunamıyor ve düşüyorum.

Tuttuğum her dalın kırıldığını gördükçe çizdiğim bu portre de anlamanı yitiriyor.
Tıpkı aşklarım gibi,
yaşanmışlıklar ve yaralanmışlıklar.
Sevdiğim günlerin bana verdiği acıları sormak istiyorum Tanrı'ya
sana soramıyorum, kaçıyorsun.

Kaçma benden kaçarsan kurtulamazsın bilirsin,
ruhum kovalar ruhunu,gözlerim izler güzelliğini.
lakin sana dokunamam, dokunursam kırılsın bilirim,
seni kırtmaktansa kendimi tuz buz ederim daha iyi, sevgili...

haykırmak mı, susmak mı kurtarır seni benden?

İlerlemekteyim Kadıköy sokaklarında,
ve ilerlediğim her an bastığım zaman kaldırımlara,
yalnızlık daha da canımı acıtmakta.
haykırmak istiyorum seni, çiçeksiz kaldırımlara, kedisiz sokaklara, sensiz geçen bütün zamana.

Ahmed Arif gibi bağırmak istiyorum dipsiz kuyulara,
bağıramıyorum, sustukça susuyorum kör karanlıkta.
Fırsat biliyorum sönmüş lambaları, beni aydınlatan düşünceler ile ilerliyorum karanlığa,
ulaşıyorum kuyuya, tam bağıracakken ismini yankılanacakken ismin sokakta,
susuyorum sebepsizce, sebebini ararken düşmekte gözlerin aklıma.
yapma diyorum yapma kirletme onun ismini,
kirletme ne idiğü belirsiz sokakta.
Susuyorum ve sustukça özlüyorum seni
susuyorum sana,
kana kana içmek varken kör karanlıkta,
açtığın yara kanaya kanaya öldürüyor beni sensiz geçen zamanda ve sensiz geçecek tüm zamanlarda.