vurulanlar vardı, kan ağlayanlar ve ağlatanlar, gazeteler
bir sürüngen edası ile rahatlatıyor ve giriyordu mahzenlere
koridorlar geçiliyor, geçiliyor, geçiliyor o kadar çok
geçiliyordu ki bir kere yetmiyordu geçmeler
dünya aynı eda ile dönüyordu ama kimin etrafında?-meçhuliyet
gökyüzü bana bakın diye şiirsel bir anlam sunuyordu. bize mi?
insanlar canilermiş gibi ahlaksal çapkınlığını çehresel anlamda
bir diğerine iletirken şiir niyeydi? gökyüzü kimeydi? biz kimdik sahiden!
bunlar unutulmuştu. dünyanın da aynı eda ile döndüğü yoktu. insanlar
yoktu. şeyler vardı.
dünyayı oluşturmak için biriktirilmiş nesneler sadece kendi aralarında
konuşuyorlardı o kadar. o kadar sessizlerdi ki, musikisi herkesi sağır ediyordu.
bizi bile sahiden.
canım, sadece bir çay seremonisine katılmak isterim öldürülmeden önce,
pişmanlıktan değil de mahcubiyetten bakılmasın yüzlerimize,
kapılar kapanmasın diye sokulmuş gibi elimizde bir sancı
motifli halılar, işçi iplikleri, kunduracı elleri. selam sana ey milan kundera!
selam anneceğim, mektuplar nicedir çıkmıştır çağımızdan. eskileri sen
bilirsin hoşbakımlı eller güzeldir öteden. saklama ellerini
boğalım nasırlar ile düşmanı
nasıllar diye sorsalar.
nasılsın anneciğim, nice misin?
aydınlatmak geceyi mum ateşi ile, eyvallah.
ısıtmak geceyi mum ateşi ile, tövbeler tövbesi.
ısınmak için güneş neyimize yetmiyor, teşekkürler allah'ım.
aydınlanmak için gautama buddha, acz**mendi beni yetmiş'lere ışınla!
kurbağının yerinden zıplaması ve tekrardan yere düşmesi arasındaki
zamansal çizgi. aynı çizgisel dizin içerisinde bir kadına bakmaklar.
gözlerin telaş içerisinde zindandan kaçması ve meyve reyonları!
hepsi birbirinden güzel meyveler...
şeftaliler, portakallar. ah kadınlar.
yangın söndürüceler içindeki alevi söndüremezler, vesselam..!
kög*
darkenar:
*soy-at. ben atlara ve uzaklara hayrandım.
**seçkin bir kimse değilim ismimin baş harfleri acz tutuyor. bağışlamanı dilerim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder